πως η διαμεσολάβηση των νέων τεχνολογιών επηρεάζει ή δεν επηρεάζει τη συμπεριφορά, την ταυτότητα, την προσωπικότητα των χρηστών, που επικοινωνούν μεταξύ τους; Περιγράψτε ένα παράδειγμα.
Πως επηρεάζει και πως δεν επηρεάζει. Αρχικά είναι το συνηθισμένο κλισέ να τα ρίχνουμε όλα στο κινητό, αποφεύγοντας μια εύλογη αιτιακή σχέση ανάμεσα στην επίπτωση και στην πηγή του προβλήματος. Η πηγή όλου του κάκου έχει γίνει το «ρημαδιασμένο το κινητό» όπου μικροί και μεγάλοι εγκλωβίζονται στην μικρή του οθόνη αγνοώντας τους γύρω τους και το περιβάλλον τους. Λες και αυτή η συσκευή μας ρουφάει την ψύχη και ευρύνεται για όλα τα κακά που έχουν προκληθεί σε αυτήν την κοινωνία, αλλά δεν κοιτάμε τίποτα παραπάνω από ένα μέσο και όχι έναν «δαίμονα». Υπάρχουν κάποιες κλασσικές φωτογραφίες όπου άνθρωποι μέσα στα βαγόνια του τρένου εν έτη 1923 θα διαβάζουν όλοι την δίκια τους εφημερίδα, κάτι που μπορεί να παραλληλιστεί άριστα με την εικόνα όλων των ανθρώπων στο μετρό να κοιτάνε το κινητό τους, το ίδιο με την τηλεόραση, κάποτε το χαζοκούτι που μας παίρνει τα μυαλά ήταν η τηλεόραση, το ραδιόφωνο… μέχρι και το βιβλίο! Φυσικά, “Η μικρή όλο διαβάζει τα βιβλία της και δεν μιλεί με τον άλλο κόσμο, έχει στραβωθεί εκεί με τις φαντασίες της”. Οι ομοιότητες είναι πανευκρινείς, όλα αυτά τα μέσα μετάδοσης πληροφοριών είναι ένας αποδιοπομπαίος τράγος για να ρίξουμε πάνω τους καθετί που πηγαίνει λάθος, από τις στενές οικογενειακές σχέσεις, μέχρι την μαζική κοινωνική νόηση. Κυρίως γιατί είναι η εύκολη λύση να ρίξουμε το πρόβλημα σε κάτι που φαίνεται, σε κάτι άμεσο και επιφανειακό, σε κάτι που μπορεί να καταστραφεί με πιθηκανθρωπική δράση. Η ρίζα του προβλήματος έχει μια ποικιλία από επιμέρους αίτια που διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία αλλά και από μίκρο έως μάκρο συστημικό επίπεδο που δεν μπορώ να αναλύσω πλήρως σε μια παράγραφο, π.χ.: Το ότι βρισκόμαστε στην Digital Age και κυριαρχεί στον δυτικό κόσμο η νοοτροπία του θεάματος η οποία αρμόζει στο καπιταλισμό “μας” που κεφαλαιοποιεί την αμεσότητα της εικόνας… ή το ότι μια έφηβη προσπαθεί να ξεφύγει από τα αυστηρά πρότυπα που επιβάλλει με ασυνέπεια η μητέρα... ή ότι το κινητό παίρνει την μορφή του πανάγαθου γονέα/εραστή, πάντα εκεί να σου κρατάει συντροφιά, να σου δίνει πληροφορία, να σε απασχολεί, να μην νιώθεις μονός και αποκομμένος, να έχεις αυτή την υποτυπώδη αίσθηση κοινωνικής συναναστροφής και μόνιμης διαθεσιμότητας του αλλού (σε μορφή κινητού), ύπαρξη μεταιχμιακών δομών. Παραδόξως η συνομιλία που είχα με μια καθηγήτρια μου που μου εξιστορούσε τον έρωτα της δια μέσου χειροπιαστής αλληλογραφίας είχε τρομερή ομοιότητα, σε βαθμό πανομοιότητας, με δίκες μου εμπειρίες σχέσεων εξ αποστάσεως. Σαν να είχαμε ένα κοινό προφίλ, ένα κοινό μοτίβο πράξεων και αντιδράσεων… η λιτότητα του γράμματος όμως έδινε πολύ πιο βάση και συναισθηματική χροιά σε καθεμία από τις λέξεις που γραφόταν, που διαδικτυακά με όλα τα γνωστικά μέσα εικόνας/ήχου μεταφέρονται με πολύ πιο περίπλοκο τρόπο. Βρισκόμαστε σε ένα uncanny valley τηλεπικοινωνίας, που για να μπορεί να δουλέψει μια άνετη επικοινωνία πρέπει να υπάρχει ένα σταθερό ιντερνέτ και μια περιβαλλοντική άνεση, τα μέσα βασίζονται σε αυτό αλλά δεν είναι πάντα έτσι οι περιστάσεις οπότε δημιουργείται μια εξαναγκαστική επικοινωνία όπου « τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό» και όπως είπα και στο προηγούμενο κείμενο, «συν-συγγράφουν» τις αποκρίσεις. Η αναπαράσταση του ατόμου μέσα από μια μικρή οθόνη τον ανθρωποποιεί σε μεγάλο βαθμό, γίνεται ένα άβαταρ και η ανικανότητα να των βιώσουμε με όλες τις αισθήσεις μας αναγκάζει να συμπληρώσουμε εμείς στοιχειά από την φαντασία, ή να χρησιμοποιήσουμε περιβαλλοντικά ερεθίσματα που όμως δεν μπορεί να είναι κοινά. Τα μέσα είναι ένα bottleneck στο οποίο προσαρμοζόμαστε. to edit.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorΓιωργος Δελημητρος Archives |