Η εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ) έχει προχωρήσει στην ανάπτυξη ρομπότ με ανθρώπινα φυσικά χαρακτηριστικά ενώ η έρευνα εστιάζει το ενδιαφέρον της στην ανάπτυξη συναισθημάτων σε αυτά τα ρομπότ. Ποιά είναι η άποψή σας; Μπορεί ο άνθρωπος να αναπτύξει σχέσεις με τα ρομπότ και (διαπροσωπικές, κοινωνικές); Ποιά προβλήματα μπορεί να αναδυθούν;
Η τεχνητή νοημοσύνη είναι σε αρκετά εξελιγμένα στάδια... αλλά σίγουρα δεν έχει φτάσει τα επίπεδα της επιστημονικής φαντασίας που βλέπουμε στις ταινίες. To πρώτο Chat bot είδε το φως της μέρας το 1994 και μέσα στο 2007 είχε προχωρήσει σε ένα απίστευτο επίπεδο όπου μπορούσε να σου απαντήσει ακριβώς όπως θα σου απαντούσε μια επαγγελματική και τυπική γραμματέας που την έχεις καθοδηγήσει να δίνει συγκεκριμένες πληροφορίες (ακόμα και το χιούμορ της βλέπεις ότι είναι είναι καθοδηγημένο από ένα πνεύμα εκτέλεσης οδηγιών). Τι θεωρείται ανθρωπινό? Ποια κουλτούρα και πολιτιστικά στάνταρ ακολουθούν αυτά τα νοητικά συστήματα? Όταν μιλάμε για αντιγραφή του ανθρώπου δεν μιλάμε απλά για λογικές αποκρίσεις, που είναι το μόνο είδους αποκρίσεις που μπορεί να έχει η μηχανή, ακόμα και το συναίσθημα που θα της προγραμματίσουμε είναι προϊόν λογικού προγραμματισμού. Δεν δομούμε ένα ανθρώπινο αντίγραφο... αλλά ένα σύστημα που στηρίζεται σε συγκεκριμένα πολιτιστικά πρότυπα που το βοήθα να ανθρωποδείχνει, και το ίδιο αυτό πολιτιστικό πρότυπο είναι το μόνο πρότυπο πάνω στο όποιο μπορεί να στηριχθεί η "ανθρωποφάνεια". Οτιδήποτε εκτός του "συμπεριφοριστικού όντως" -που είναι η μόνη τεχνητή νοημοσύνη που έχει φτιάξει ο άνθρωπος δείχνει εντελώς ακατανόητο και χαλασμένο, και οποιαδήποτε προσαρμογή αυτού του "Ορθολογική γραμματέας" όντως σε ένα μη δυτικό περιβάλλον φαίνεται ξένο, περίεργο και φοβιστικό. Βρισκόμαστε ακόμα στο uncanny alley της τεχνητής νοημοσύνης, η αντιγραφή του ανθρώπου είναι άπειρος ποιο περίπλοκη και οι πληροφορικάριοι προσπαθούν να τον αναπαράγουν μόνο με λογικό προγραμματισμό και μηχανική κίνηση... ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΊΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΆΔΟΞΟ ΤΟΥ ΌΤΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ ΕΝΌΣ ΑΝΘΡΏΠΙΝΟΥ ΤΕΧΝΗΤΟΎ ΑΝΘΡΏΠΟΥ ΤΟ ΚΑΘΙΣΤΆ ΈΝΑ ΜΗ ΡΟΜΠΌΤ! Γιατί αν ο άνθρωπος αναμφισβήτητα είναι ένα ων που μπορεί να προγραμματιστεί και αυτό-προγραμματίζεται από χίλιες πήγες, και αντιδρά στον "προγραμματιστή" και αγνοεί εντολές για να ικανοποιήσει το συναισθηματικό του συμφέρον, it takes a lot less to trick machines than trick people. Όποτε η έννοια της ανθρωπινής τεχνητής νοημοσύνης προϋποθέτει να αποδράσει από το natural intelligence (NI) και αυτό δημιουργεί ένα παράδοξο. Artificial Inteligence βλέπουμε όλη την ώρα στα βιντεοπαιχνίδια, και φαίνεται απίστευτο το πόσο καλοί παίχτες είναι (μερικές φορές) όταν χάνεις στο παιχνίδι από αυτά τα npc’s, αλλά αυτό δεν τα καθιστά έξυπνα, δεν έχουν νοημοσύνη, έχουν μηχανική λογική ακολουθία κανόνων που μας δίνουν την ψευδαίσθηση μέσω της γραφικής τους εξωτερικής εμφάνισης (στρατιώτης, πριγκίπισσα, ζωάκι) ότι ζωντανό-δείχνουν. Συμπληρώνουμε πολλά κενά της «συμπεριφοράς» τους μόνο από τον ρόλο του οποίου του έχει ανατεθεί, πολλές φορές ο σχεδιασμός( συνδυασμός animation κίνησης, γραφικών, ήχου) είναι τόσο καλός που όντως νιώθεις κάτι βιωματικό. Και με αυτό θα μπω στο αν μπορεί ο άνθρωπος να αναπτύξει σχέσεις με τα ρομπότ, ναι φυσικά μπορεί, εδώ δημιουργεί σχέσεις με αντικείμενα, με αόρατες υπάρξεις στα Ουρανία, με ζώα, με ταμαγκοτσι, κυριολεκτικά με ένα λιγοστό αριθμό από πιξελ που πολλές φορές περνούν αδιευκρίνιστες μορφές. Θυμάμαι πριν μπόλικα χρόνια είχα δει στην τηλεόραση έναν ρομποτικό σκύλο, σε ένα καρτούν, ο σκύλος ήταν κανονικός σκύλος, γάβγιζε έπαιζε, ήταν απλά σαν μια νέα ράτσα. Μέτα από λίγα χρόνια βγήκαν κάτι ρομποτικα σκυλιά στην αγορά, τα όποια είχαν ξετρελάνει τα παιδιά, όλοι είχαν σπεύσει να αγοράσουν ένα ρομποτικό κατοικίδιο σε μορφή σκυλιού, δεινοσαύρου ή των καταραμένων furby. Γρήγορα όμως απογοητευτήκαμε παρά τις φιλοδοξίες μας, το αντικείμενο που προσπάθησε να αντιγράψει την πραγματικότητα με ένα φουτουριστικό αππεαλ κατέληξε ένα ακόμη παιχνίδι στο ράφι των παιδιών ξεχασμένο. Όμως τα παιχνίδια δεν είναι μόνο για παιδιά, στην Ιαπωνία υπάρχει μια τεράστια αγορά βιντεοπαιχνιδιών που της κατηγόριας των Dating Simulators, έχεις ένα προφίλ με το όποιο μιλάς και διαδραματίζεσαι σε σενάρια με ρομαντικούς και φιλικούς συντρόφους, αυτό το είδος παιχνιδιών είχε αρχικά απήχηση στην Ιαπωνία λόγο της αποξενωτικής φύσης μιας χαοτικής μεγαλούπολης, των οικονομικών/χρονικών πιέσεων και της πολιτιστικής σημασίας της δέσμευσης στην χωρά, καθιστώντας το dating ένα είδος πολυτελείας. Με την δύσκαιρη εξέλιξη των πραγμάτων αυτό το είδος παιχνιδιών βρήκε κοινό σε παγκόσμια κλίμακα. Το σημαντικό είναι ότι αποδεσμεύεται αυτό το είδος «ρομποτικών σχέσεων» από την ηθικά ανάρμοστη συμπεριφορά του να έχεις μια ρομποτική κούκλα για δεσμό, που πιο εύκολα να ταυτοποιηθεί ως ένα ψυχικά διαταραγμένο θέαμα. Η σχέση ανθρώπου με τα ρομπότ για να υφίσταται πρέπει να είναι πρακτική να έχει ζητήσει πέρα από αυτή της τάσης, και να ύπουλα να μιμείται μια συναισθηματική σχέση. Καθώς όμως συνδεόμαστε με αυτά τα μηχανήματα οι ανθρώπινοι κανόνες κοινής ευπρέπειας υπονομεύονται και αντικειμενοποιείται εντέλει αυτή η σχέση και σε μεγαλύτερη κλίμακα αντικειμενοποιείται και η ανθρωπινή σχέση. Πχ με την σιρι, υπήρχε μια πρακτική σχέση όπου η σιρι με την γυναίκεια φωνή της και το χιούμορ της σου έλυνε τα χέρια από το να ψάξεις και πολλές φορές έπαιρνε την μορφή ενός ανθρώπου παγιδευμένου μέσα στην μηχανή, αλλά πλέον αντιμετωπίζεται ως απλά ένα περιβάλλον χρήστη, όπως η alexa όπως κάθε voice navigating interface. Πρόσφατα είδα μια ενδιαφέρον έκθεση ενός καλλιτέχνη που είχε μια σειρά από ρομπότ που δήθεν παρείχαν διάφορες υπηρεσίες, όπως το να χαϊδεύουν έναν κατάκοιτο άνθρωπο καθηλωμένο στο κρεβάτι του ώρες πριν πεθάνει μονός και του λέει λέξεις συντροφιάς, ή ένα άλλο ρομπότ που σχεδιάστηκε να φέρεται σαν το εγγονάκι της γιαγιάς στο γηροκομείο και να της λέει πως την αγαπάει και διάφορα γλυκόλογα και νάζια, δεν γίνεται διαβάζοντας αυτά τα πράγματα να μη σας έρχεται κάποια εικόνα δυστοπίας. Κι όμως υπάρχουν ρομπότ σε οίκους ευγηρίας σχεδιασμένα να παρέχουν συντρόφια, σε μορφή μιας αφράτης φώκιας που κάνει σαν μωρό και αλλά σε μορφή γκουβερνάντας. Από την μια νιώθω μια λύπηση για αυτό το σκηνικό, από την άλλη, από την στιγμή που τους ικανοποιεί κάποιους τότε μπορεί να θεωρηθεί λειτουργικό. Θα ήθελα να τελειώσω τον λόγο αυτό λέγοντας ότι βιαζόμαστε τόσο να βυθιστούμε στον κόσμο των ρομπότ και στο «μέλλον» λες και βιαζόμαστε να αποδράσουμε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ο ένας τον άλλον και καταφεύγουμε στην δημιουργία ενός άβολου προγράμματος που είναι σχεδιασμένο και προγραμματισμένο για να μας ικανοποιεί. Το καπιταλιστικό σύστημα προσπαθεί να χρηματοποιήσει τα πάντα μέχρι και το να ανοίγεις τα φώτα του σπιτιού σου γίνεται μέσω του «ρομπότ» που του δίνεις εντολές ποιες συσκευές να ανοίξει…τις πιο απλές και αυτονόητες πράξεις, να ψάξεις κάτι στο google. Πληρώνει ο μοναχικός μίζερος άνθρωπος να κάνει σεξ με μια κούκλα, ο άλλος πληρώνει για να νιώσει αγάπη από έναν ψηφιακό ανιμε χαρακτήρα, ο άλλος πληρώνει να έναν ψηφιακό χαρακτήρα να του κρατάει φιλική συντροφιά. Ένας ψηφιακός/τεχνητός δάσκαλος, ένας ψηφιακός/τεχνητός σκύλος. Ακούγονται σενάρια δυστοπικά αλλά είναι αληθινά και δείχνει το πόσο οι άνθρωποι δεν μπορούν να παρέχουν ο ένας για τον άλλον, μια παραίτηση από τον ρολό του ανθρώπου, η αδυναμία αντίστασης στο δυσλειτουργικό σύστημα γεννάει την ανάγκη μιας τεχνητής λύσης που θα ρίξει στόκο στο κενό ρήγμα αντί να ελέγξει τις υποδομές. Προσβάλλεται ο ανθρωπισμός σε αυτή την ευγενή προσπάθεια δημιουργίας ενός τεχνητού ανθρώπου, αγνοείται ο άνθρωπος. Θα καταλήξουμε να φτιάχνουμε τεχνητή νοημοσύνη με ψυχικές διαταραχές.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorΓιωργος Δελημητρος Archives |