Τα παιδια μεσα στα σχολεια τρεφονται την ιδια ιδεολογια, Ολα λαμβανουν μια εκπαιδευση Αλλα μοιαζουν πιο πολυ με αιρεση. Αργοτερα στην ζωη δεν ξερουν πως να φερθουν ατομικα, εμαθαν μονο τα συναισθηματα τα τυπικα, και αλλα πραγματα συλλογικα. Πιο αργοτερα ειναι εμαφνες οτι δεν εχουν ολοι τις ιδιες ικανοτητες, αλλα ειναι ολοι στο ιδιο παιχνιδι με αρμοδιοτητες. Και ετσι καθιερωνεται μια ιεραρχια, οπου ο τελευταιος πληττει απο ατυχια. Ακομα πιο αργοτερα ειναι φανερο, πως πνιγεται σε μια κουταλια νερο, γιατι δεν εμαθε να φερεται κοινωνικα, παρα μονο εικονικα. Λιγο πριν το τελος Η σχεση γινοταν ολο και πιο βαρια, δυσκολα πια σερνοταν. Αλλα δεν μπορουσαν να την κοψουν ετσι ξαφνικα, και για αυτο στην οθονη χανοταν. Πλεον συνδεεσε εικονικα στην κοινωνια, εισαι ασφαλης απο την αμεση τρομακτικη επικοινωνια. Και ομως τελικα, με μεσα ασυμβατικα, (λογω του οτι δεν ηταν ηλεκτρονικα), χτυπησαν με βομβες ξαφνικα, και ο κοσμος ξαφνιασμενος, ηταν καταδικασμενος, γιατι παντα ηταν κοιμισμένος. Αυτη ηταν η μικρη ιστοριουλα που δημιουργησαμε στο προυγουμενο μαθημα. Κατι που αποδειχθηκε οτι ηταν ενα ειδος πειραματος, που εν μερει με εκνευρισε η ανεπισημοτητα και η μη επιστημονικη διαδικασια του. Ηταν ενα πειραμα με πολλες μεταβλητες...καθε διαφορετικο ζευγαρι θα απέδιδε μαι διαφορετικη ιστορια, καθε ατομο σκεφτεται διαφορετικα και εχει διαφορετικες προσδοκιες, υπαρχουν πολλοι τροποι που μπορει να νομιζε καθε ατομο τον σκοπο της "εργασιας". Πιο πολυ αναδείχθηκε η επιρροή της προσωπικοτητας του ενος ατομου πανω στο αλλο παρα το κατα ποσο τεινουμε να δημιουργούμε "τραγικες" ιστοριες. Ισως να μην ειμαστε πληρως ευτυχισμένοι και να θελουμε να το αναδειξουμε η να ταυτιστουμε, ισως επηρεαστηκαμε απο τις υποτηθεμενες προσδοκιες του καθηγητη, δηλαδη να νομιζαμε οτι ο καθηγητης ηθελε να τεσταρει ποσο κοινωνικα ευσηνειδητοι ειμαστε και για να μην δειξουμε οτι δεν εχουμε νουμοσυνη και οτι ξερουμε τι "κρυβεται" πισω απο τα "μεγαλα σκανδαλα" δημιουργησαμε αυτες τις ιστοριες. Επισης καθόλου δεν βοηθησε το γεγονος οτι ολες οι εικονες ηταν προς την "τραγικη πλευρα", θα μπορουσε να θεωρηθει αναισθησια, ανωριμοτητα και προσβολη να το παρει καπως με χιουμορ ή να δημιουργησει μια χαρουμενη ιστορια...αν και σε ενα ατομο υπερίσχυσε το εγω του και η "ιδεολογία" του και εκανε μια ιστορια προσαρμοσμενη αποκλειστικά σε αυτους τους παραγοντες. Αμα εγραφα μονος την ιστορια, με εικονες που ειχα επιλεξει εγω, το αποτελεσμα θα ηταν λιγοτερο δυστοπικο και πιο πολυ ποιητικο...διοτι νομιζα οτι η εργασια ειχε σκοπο την δημιουργια τεχνης η οποια θα δημιοργουσε σκεψεις οι οποιες σκεψεις αποκρυπτογραφουν τα συναισθηματα μας, καπως ετσι το ειχα στο μυαλο μου.
Αλλα το θεμα του μαθηματος απο οτι καταλαβα αναρωτιοταν το γιατι οι ανθρωποι εχουν μια κλιση να προσλαμβανουν τον κοσμο ως δυστοπικο. Απο την μια καταλαβαινω γιατι καποιου του αρεσει ενας μετα-αποκαλυπτικος κοσμος...πολλοι εχουν πεθανει, καθε κανόνας και κοινωνικο συστημα/κατασκευασμα εχει υποβαθμιστει, ευκαιρια για καινουργια ζωη, ελευθερια για να αποκτησεις οτι δεν μπορουσες στον προηγούμενο κοσμο, υποβαθμιση της εξουσιας...και πολλα αλλα. Μεχρι και στον 18ο και 19ο αιωνα η μετα-αποκαλυπτικη τέχνη με συντρίμμια απο αρχαια μνημεια και καστρα ηταν πολυ δημοφιλες στην ευρωπη. Το "post-apocalyptic" σκηνικο αποτελει και μια καινοτομα οπτικη, μια οψη που δεν την σκεφτομαστε ή βλεπουμε συχνα, και ειναι μονο ποθητη σε καλλιτεχνικες αναπαραστασεις διοτι στην πραγματικη ζωη το μετα-αποκαλυπτικο σημαινει πολεμος, θρηνος, αιμα και εξοντωση. Στους δυστοπικους κοσμους απο την αλλη παντα φενεται να υπαρχει ενας ηρωας που σπαει την αλυσιδα και κανει μια επανασταση. Ενας ανθρωπος του σημερα σιγουρα θα μπρορουσε να ταυτιστει με εναν τετοιο ηρωα ενος δυστοπικου κοσμου, το συνδρομο κατωτεροτητας που τον (τον σημερινο ανθρωπο) διεπει, τα αφεντικα, οι κοινωνικες ταξεις, τα μυθοποιημενα πλουτοι που προσδοκει η καταναλωτικη μας κουλτουρα, τα σεξουαλικα προτυπα και καθε αλλο παραλογο/σουρεαλιστικο κοινωνικο κατασκευασμα ειναι απολυτως ταυτόσημα με μια φανταστικη δυστοπια οπου ο πρωταγωνιστης κινειται στα κατωτερα επιπεδα πιεσμενος απο τους "ανωτερους" και που προσδοκει να ανατρεψει τον κοσμο. Μοιαζει να κινείται απο μια αγρια φαντασια που αναζητα την αποδεσμευση απο καθε υποχρεωση, καθε εξουσια και καθε υποταγη. Ολα αυτα μοιαζουν με το μικρο παιδι που δεν θελει να φορεσει τα παπουτσια του, ή που θελει να καταστρεψει ενα φρεσκο φτιαγμένο χιονανθρωπο, και κατα πασα πιθανοτητα προσδιοριζει την δυσκολια μας να αποδεχτουμε πληρως τα κοινωνικα κατασκευασματα και την πριοσδιορισμενη/καταταγμενη μας θεση, στο συστημα, στην κοινωνια, στον κοσμο.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorΓιωργος Δελημητρος Archives |