Στο τελευταιο μαθημα εξηγηθηκε μερικως ο τροπος, ο στοχος διδασκαλιας καθως και η πειραματικη διασταση του μαθηματος. Μου εφυγαν καποιες αποριες αλλα συνεχιζω να ειμαι καπως κριτικός.
Πρωτα αυτο το γεγονος περι μιας κοινης γνωσης ειναι μια ιδεεολογια υψηλου ρισκου. Αμα για παράδειγμα υπήρχαν διαφορετικα ατομα στην ταξη τα οποια δεν ειχαν τις ιδιες γνωσεις με τις συλλογικες τις δικες μας (όποιες και αν ειναι αυτες) τοτε θα διδασκατε παραπανω? Η ταχυτητα του μαθηματος θα ηταν διαφορετική? Η σχέση μαθητων-καθηγητων θα ηταν διαφορετικη? Ισως αυτο ο ρολος του καθηγητή ως υψηλά στην ιεραρχία της ταξης και παντογνώστης/αυθεντία να ηταν πιο εντονη τοτε. Προσωπικά δεν νιωθω να εχω μαθει κάτι παραπάνω. Ναι ειχαν πλακα καποια βιντεο και καποιες ιστοριες αλλα δεν εχω μαθει ή σκεφτει κατι που δεν εχω ξανασκεφτεί στο παρελθον. Ισως φταιει που παρακολουθώ τα νεα της τεχνολογιας, των trends, της ποπ κουλτουρας (την παρακολουθώ αλλα δεν την ασπάζομαι) και που ερχομαι απο διαφορετικό σύστημα εκπαίδευσης. Και προσωπικά θα προτιμούσα ο καθηγητής να εχει πιο πολυ τον ελεγχο του μαθηματος καθως με βοηθαει να το παρω πιο πολυ στα σοβαρα και να εχω ξεκάθαρο τον στοχο του μαθηματος. Στην τελικη ομως δεν νιώθω να εχω αποκτήσει κάποια καινούργια γνώση. Έχει όμως αναπτυχθεί το ενδιαφέρον μου για την δυνητικότητα του διαδικτύου, για το πως αναπαραστήσουμε τον εαυτό μας δικτυακά, για το ποιοι κανόνες ψυχολογίας (κοινωνικοί ή γνωστικοί?) παίζουν ρόλο στις δικτυακές μας διαπραγματευσεις, για το πως μας επηρεάζει μια δυνητική κοινότητα παραπάνω απο μια πραγματική...και αλλα πολλα ερωτήματα. Ολο ερωτήματα και σκεψεις. Ο τρόπος του μαθηματος μου θυμίζει πιο πολυ λογοτεχνία παρά μάθημα στην δυνητικότητα του διαδικτύου...και ισως για αυτο να αρεσει πολυ σε κάποιους γιατι ποτε δεν ειχαν την ευκαιρία να γράψουν δημιουργικά και ελευθερα (που να ενθαρρύνονται και επιβραβευονται για αυτο). Και μου κανει εντύπωση οτι αυτο που κάναμε στην λογοτεχνία 1 λυκειου στην αμερικη, το κανουμε τωρα στο μπλογκ. Δεν μπορω παρα να νιώθω οτι ειναι μια εφηβική φάση, και οπως συνέβαινε και στο σχολείο...οπου ολα τα μαθηματα ηταν απαιτητικά, ζητουσαν παπαγαλια, ακρίβεια, αναντίρρητη απομνημόνευση και μετα ηταν αυτο το ενα μαθημα λογοτεχνίας οπου μας αφηνε να γράφουμε ελευθερα για οτι μας κατεβαινε στον νου. Μας ελεγε να ειμαστε ανοιχτομυαλοι και οτι χρειάζεται να ειμαστε δημιουργικοί στην ζωη, ενω ολα τα υπόλοιπα μαθηματα κατέρριπταν αυτή την ιδεολογια...και δεν βοηθούσε καθολου το γεγονος οτι η δασκαλα μου εκανε την εντύπωση οτι ειναι μια αλλοπαρμένη χιπισσα, πολυ γλυκια ομως που την αγαπώ. Ακουσα επίσης να λενε οτι ηταν βιωματικός τροπος μαθησης, πολυ δυσκολος που χρειάζεται προσπάθεια και επιμονή και δεν ξέρω τι...Πραγματικα χωρις να θελω να προσβάλλω και δεν νομιζω να ειμαι ο μονος με αυτη την αποψη, αλλα το να κάθομαι στον υπολογιστη μια μερα την εβδομάδα και να γραφω την άποψη μου για κάτι δεν το θεωρω κανενα δυσκολο αθλο. Αλλα οχι μονο αυτο, ολο το μαθημα μου φαίνεται τοσο αραιό, θεωρητικό, δυνητικό θα ελεγα..."what if..., it could..., think about that..., it might be...". Οσο για το τεχνημα...powerpoint και prezi φτιάχνω απο το δημοτικο, μερικες εικονες συνοδευμένες απο απόψεις/σκεψεις μου το θεωρω πιο πολυ παιχνιδι παρα βιωματικη και απαιτητικη εργασία. Μπλογκ εχει καθε έφηβος στην Αμερική, μιλαμε για απιστευτα δομισμενα μπλογκ με παρα πολλες φωτογραφιες, σκεψεις και υλικο που να του αρεσει και που τον προσδιορίζει. Οποτε δυσκολα το θεωρω κατι καινοτόμο, πιο πολυ ως κατι που ανακαλύφθηκε πολυ αργα. Αντιθετως με αλλα μαθηματα πασχιζω τοσο πολυ και προσπαθώ διαβάζοντας βδομάδες ολόκληρες, και μαθαίνω αυτο που με σοκαρει και με ενδιαφερει, αλλα αυτο που με ενδιαφερει ειναι η ψυχολογια του ανθρωπου, οι αιτιοκρατικες, τεκμηριωμενες θεωριες αλλα και οι πιθανες θεωριες πού φενεται να ταιριάζουν πλήρως σε αυτο που περιγράφουν...οποτε μαθαινω και στα υπολοιπα μαθηματα μια χαρα. Ο τροπος παραδοσης ειναι διαλεκτικος απο την μερια του καθηγητη, ενω στην δικια μας περισταση ειναι λες και το μαθημα ειναι μια υποσταση απο μονο του, και οι μαθητες και οι καθηγητες δουλεουν μαζι για να το προσεγγισουν...αυτο μου γεννα μια αβεβαιοτητα, μου ερχεται να πω "αμα ο καθηγητης ειναι σαν και εμας τοτε καηκαμε γιατι εγω ηρθα εδω να μαθω οχι να δειξω". Και επαναλαμβάνω, πραγματικά δεν θελω να σας πληγώσω, ισως δεν εχω καταλαβει εγω πλήρως καποια πραγματα.
0 Comments
Για αλλη μια φορα θελω να εκφρασω την κριτικη-αποψη-λογικη μου για το μαθημα, αν οχι μονο του προηγούμενου μαθηματος αλλα και ολου του εξαμηνου. Ακομα δεν εχω καταλαβει ποιος διδασκει σε αυτο το μαθημα, ο καθηγητης, οι μαθητες ή οι συνεργοι? Καποιος συνδυασμος υποθετω αλλα τι validity εχουν οι πληροφοριες/γνωμες καποιου που δεν ειναι καθηγητης...επιστημονικα εννοω...σε βαθμο πανεπιστημιακης εκπαιδευσης εννοω. Τα λεω αυτα απο καθαρο ενδιαφερον/απορια και δεν θέλω καθόλου να δείξω καποιο ειδος κακιας η εχθρικοτητας!
Οταν ενα ατομο λεει μια γνωμη, μια αποψη, φενεται σαν να τον ακουτε και να συμφωνείτε μαζι τους ακομα και οταν δυο αποψεις ειναι αντιθετες μεταξυ τους, αλλα φαντάζομαι οτι αυτο που επιζητατε ειναι η πολυφωνία και οι πολύπλευρες οπτικές. Δεν υπαρχει καποιο οριο ομως, καποια ιδεολογια/γνώση/λογικη που προυποτιθεται για ορισμενα θεματα? Περα απο αυτο οι συζητήσεις στην ταξη δεν ειναι παντα ο καλύτερος τροπος να αντιμετωπισουμε ή να μιλήσουμε ολοκληρωμένα για καποια θεματα...παρτε για παράδειγμα τους προτρεπτικός και μη προτρεπτικός κανόνες που προυποθετονται για μια συνομιλια/συνεντευξη...δεν τηρούνται. Πιστευω πολλα ατομα δεν λενε τι σκέφτονται μεσα στο μαθημα ή δεν παρεμβαίνουν στο μαθημα επειδή ντρεπονται, εχουν χασει τον διαλογο, δεν ξερουν ποτε να μπουν στην συζήτηση, θεωρουν την συζήτηση προσωπική μεταξυ ατομων...και αλλα πολλα. Επισης με στεναχωρησε παρα πολυ που καποια στιγμη βρεθηκαμε να αναλυουμαι το βιντεο tιnderella ως ακαδημαϊκό υλικο. Το βιντεο φτιάχτηκε απο το καναλι college humour το οποια σταματησα να ακολουθω απο την δευτέρα γυμνάσιου λόγω του ανωριμου, προεφηβικου, χυδαιου και αρκετα κενού του χιουμορ. Βλεπωντας τα παιδια να αναλυουν τον "σκοπο" του καλλιτεχνη με εκανε να νιωσω αρκετα αβολα καθως θα μπορουσαμε να εκτεθουμε σε οποιαδήποτε κουταμάρα και να την αναλυσουμε με την ιδια θετικη ψυχολογιοποιηση. Επρεπε να παρουσιαστουν κιαλλες εισαγωγικες πληροφοριες για το βιντεο, πχ το γεγονος οτι πραγματευεται pop subculture (και τι σημαινει αυτο για το θεμα που μελεταμε) και τα ατομα στα οποια απευθύνεται το καναλι. Και γενικα θα ηταν πιο ομορφο και έγκυρο το μάθημα αμα ειχε εναν πιο σοβαρο ακαδημαικο χαρακτηρα (περα απο τις εικονες με τον κοραλλιογενή υφαλο, την συσχέτιση κοινωνικοποιησης ανθρωπων και ζωων...αυτα δινουν ερεθισματα σκεψης.) Γενικα νιωθω οτι κουραζομαι να απαντησω σε ερωτηματα που δεν καταλαβαινουν οι συμφοιτητες μου γιατι ισως τα βρισκω αυτονοητα. Αλλα μηπως ειναι και μερος του μαθηματος να επεξηγουμε καποια πραγματα? Πχ υπηρξε η απορια του γιατι εχουν πιο πολυ νεοι ανθρωποι dating προφιλ στο ιντερνετ...η αυτονοητη η απαντηση ειναι οτι περισσοτεροι "μεγαλυτερη" ανθρωποι εχουν ηδη μια σοβαρη σχεση, δεν τα πανε καλα με την τεχνολογια, αλλα και ας μην ξεχναμε και το ποσό που εχει προφιλ σε sites οπως ashleymadison και ihookup που ειναι σχεδον αποκλειστικα για cheating... Οσο αναφορα το θεμα του μαθηματος εχω να πω τα ιδια που ειπα και στον προηγούμενο αναστοχασμο. Online dating=ερωτας=φαντασια=εφηβικα σεναρια. Εαν η σχεση ειναι δικτυακη για αρκετο καιρο τοτε ειναι καθαρα δυσλειτουργικη, ακομα και αν απαλειφει για λιγο τις αναγκες μας, δεν μας αφηνει να αναπτυχθουμε στην πραγματικοτητα. Οι σελιδες ευρεσεις ζευγαριου εχουν καταντησει fuckbooks και αναζητουν οσο το δυνατον περισσοτερο να περιορίσουν την συνομιλια και τις ενεργειες που προυγουνται του σεξ. Του να αναζητησεις και να διατηρησεις μια δικτυακή σχεση μεσω του αβαταρ σου ειναι σημαδι ασθενων κοινωνικων δεξιοτητων...εκτος στην περιπτωση που το περιβαλλον του τον περιοριζει σε μεγαλο βαθμο. Στην αρχη του μαθηματος μας παρουσιαστηκε η γνωμη οτι το συνολο πολλων αποψεων αμα ενωθουν δημιουργούν κατι πολυ ομορφο. Εν μέρει συμφωνω και υποστηριζω την πολυφωνια και την παρουσίαση αντίθετων αποψεων, αλλα σε μια κατασταση οπου υπαρχει ανάγκη για ενα αποτέλεσμα, ενα εργο, ενα επιπεδο...δεν γινεται παρα να απαιτούνται καπιοι κανονες, ικανοτητες και προυποθεσεις για να προχωρήσει το "εργο". Στην τελικη ο συνδυασμός άσχετων γνωμεων για την δημιουργια μιας καινούργιας θα μπορούσε να συγκριθεί και με την δημιουργια ενος φαγητου...Υπαρχουν πολλα νοστιμα φαγητα και υλικα, αλλα αμα συνδυάσεις σε μια κατσαρόλα φακες με χταποδι, μακαρόνια, σοκολατα και χυμο πορτοκαλι το αποτελεσμα θα ειναι δυσβάσταχτο. Ενω αμα σε μια κατσαρολα συνδυαζαμε υλικα που ταιριάζουν μεταξυ τους και εκαναν καποιες γευσεις ακομα πιο νοστιμες τοτε εχουμε ενα αποτέλεσμα πιο ικανοποιητικό.
Το τέχνημα που προβληθηκε σημερα ειχε να κανει με τον δικτυακό/δυνητικό έρωτα. Υπαρχουν πολλα ειδη ερωτα, ο αφρων, ο κεραυνοβολος, ο ρομαντικος, της αρεσκειας, ο κενος και ο συντροφικος. Το ιντερνετ ειναι ενα μεσο που σε συνεργασια με την αποσταση, την φαντασια και την δυνητικότητα δημιουργουν το κατάλληλο περιβάλλον για να ανθίσουν καποια ειδη ερωτα. Πρωτο σεναριο. Κεραυνοβολος ερωτας: Η φωτο προφιλ ειναι πολυ ελκυστικη, τον εχει συνεπαρει η ομορφια και βλεπει τις φωτογραφιες της με μεγαλη αρεσκεια, μεχρι που της μιλαει, αλλα αποδεικνύεται οτι ειναι πολυ μακρια για να γινει κατι και η προσωπικοτητα της δεν του εκανε εντυπωση... Δευτερο σεναριο: Άφρων ή/και Ρομαντικος ερωτας: Και τα δυο ατομα ειχαν καλοφτιαγμενα προφιλ γεματα υλικο που ελκύει και τους δυο. Αρχισαν να μιλανε μεταξυ τους καθως υπήρχε αρεσκεια και με τον χρονο καθιερώθηκε να μιλάνε τακτικα λες και ειναι ζευγαρι. Και παραμενουν ετσι με καρδουλες, λουλουδάκια και σεξουαλικες/αγαπητικες επιθυμίες στο κεφαλι για οσο χρονο παρει... Τριτο σεναριο: Συντροφικός ερωτας: Τα ατομα γνωρίζονται απο κοντα απλα ειναι σε μια περιοδο στην ζωη τους που πρεπει να ειναι χωριστά, τα ατομα αυτα γνωριζουν οτι μετα απο ενα διάστημα θα ξανα ειναι μαζι, αλλα στις περιπτωσεις που το χρονικο διαστημα ειναι αβέβαιο...αβέβαιη γινεται και η λειτουργικοτητα της σχέσης. Αυτο το ειδος ερωτα βεβαια ειναι πιο διαφορετικα απο τα αλλα καθως ειναι πιο ρεαλιστικος/πραγματιστικος και καλυπτει αναγκες των ατομων της σχεσης και της κοινωνιας. Ειναι φανερο οτι ο ερωτας ειναι μια φαντασια, μια δυνητική διαδικασία οπου το ατομο τυφλώνεται απο παθος και παρωχημένα νοητικά σχήματά. Όμως η απόσταση και τα layers που προσθέτει το διαδίκτυο μεγεθύνουν ακόμα πιο πολυ αυτες τις ιδιότητες! Στην τελικη εχει την ιδια επίπτωση αυτοανακαλυψης, αυτοπραγματωσης και ανάπτυξης ενας πραγματικός ερωτας απο εναν δικτυακό? Σιγουρα τα πραγματικά γεγονότα ειναι και τα ποιο τραυματικα, αλλα τι βαθμο επιπτωσεις να εχει αραγε? Με τις δικες μου εμπειρίες πάντως μπορω ασφαλέστατα να πω οτι σιγουρα εχει μεγαλη επιπτωση, ιδιατερα με την χρηση οπτικοακουστικων μεσων και με περιστασιακες συναντησεις η εμπειρια γινεται παρα πολυ ζωντανη και αληθινη. Αλλα ειναι άκρως δυσλειτουργικο. Απο μια φαση και μετα εξαρτασαι απο το μηχανημα (συνεχως πρεπει να ειναι στα χερια σου) και τις τοποθεσιες με wifi, προσωποποιεις τα μεσα ως την σχεση σου (το κινητο σου, το προφιλ του αλλου ατομου...), αποχανεσαι στην οθονη, αμελείς την δικη σου την πραγματικη ζωη και το ιδιο κανει και ο "συντροφος" σου! Αλλα στην τελικη, υπαρχει ενας κυριος λογος που δημιουργει αυτη την αναγκη για αυτον τον τροπο κοινωνικης δικτυωσης-αποδοχης και προσφορας αγαπης. Απομονωνση-μοναχικοτητα (περιορισμενος κυκλος ανθρωπων)-έλλειψη κοινωνικων δεξιοτήτων και σε μερικες περιπτώσεις ελιτιστικη σταση απεναντι στους "αλλους". Λιγο διαφορετική διασταση παίρνει το θεμα οταν προσθέσουμε το ρισκο και την επικινδυνοτητα που εχει η έλλειψη φυσικής παρουσίας, τα κίνητρα της σχεσης και την αντιληψη σου για τον αλλο. Ιδιατερα στις μικροτερες ηλικιες, οι οποιες ειναι πιο ευαλωτες απο την δολοπλοκια...δεν υπαρχει ασφαλεια, ο καθενας θα μπορουσε να ειναι οποιοσδήποτε και να θελει κανει πολλα, οχι μονο για παιδοφιλια/περιεργα βιτισα, αλλα και οικονομικη απατη. Με την ανοδο των ιστοσελιδων αναζήτησης συντροφου διδεται μια ακομη διασταση στην εννοια της σχεσης του σημερα. Πολλες σελιδες εχουν καταντησει σαν fuckbooks που μειωνουν την κοινωνικη, ανθρωπινη αλληλεπιδραση και εστιαζουν στις σεξουαλικες πραξεις. Διλαγουνε συντροφους σαν να ειναι αμαξια, ψαχνουν τα χιλιοματρα τους και τι ετος κατασκευαστηκαν...τους προηγουμενους ενοικους και το ποσο απογνωσμενος ειναι ο πωλητης. Ακομα και οι πιο ανθρωποκεντρικες επιδιώξεις εχουν εσφαλμενη τεχνικη. Ο τροπος επιλογης "συντροφου" γινεται μεσω μιας λιστας, με φιλτρα και ειδικες επιλογες, ψαχνουμε πραγματα που νομιζουμε οτι μας αρεσουν ή που νομιζουμε οτι χρειαζομαστε ...κοιταμε τα προφιλ τους λες και παμε για ψωνια. (αν και δεν εχω χρησιμοποιησει ποτε τετοιες σελιδες, η εγκυροτητα των στοιχειων αποτελειται απο οτι παρατηρω γυρω μου) |
AuthorΓιωργος Δελημητρος Archives |