Στο τελευταιο μαθημα εξηγηθηκε μερικως ο τροπος, ο στοχος διδασκαλιας καθως και η πειραματικη διασταση του μαθηματος. Μου εφυγαν καποιες αποριες αλλα συνεχιζω να ειμαι καπως κριτικός.
Πρωτα αυτο το γεγονος περι μιας κοινης γνωσης ειναι μια ιδεεολογια υψηλου ρισκου. Αμα για παράδειγμα υπήρχαν διαφορετικα ατομα στην ταξη τα οποια δεν ειχαν τις ιδιες γνωσεις με τις συλλογικες τις δικες μας (όποιες και αν ειναι αυτες) τοτε θα διδασκατε παραπανω? Η ταχυτητα του μαθηματος θα ηταν διαφορετική? Η σχέση μαθητων-καθηγητων θα ηταν διαφορετικη? Ισως αυτο ο ρολος του καθηγητή ως υψηλά στην ιεραρχία της ταξης και παντογνώστης/αυθεντία να ηταν πιο εντονη τοτε. Προσωπικά δεν νιωθω να εχω μαθει κάτι παραπάνω. Ναι ειχαν πλακα καποια βιντεο και καποιες ιστοριες αλλα δεν εχω μαθει ή σκεφτει κατι που δεν εχω ξανασκεφτεί στο παρελθον. Ισως φταιει που παρακολουθώ τα νεα της τεχνολογιας, των trends, της ποπ κουλτουρας (την παρακολουθώ αλλα δεν την ασπάζομαι) και που ερχομαι απο διαφορετικό σύστημα εκπαίδευσης. Και προσωπικά θα προτιμούσα ο καθηγητής να εχει πιο πολυ τον ελεγχο του μαθηματος καθως με βοηθαει να το παρω πιο πολυ στα σοβαρα και να εχω ξεκάθαρο τον στοχο του μαθηματος. Στην τελικη ομως δεν νιώθω να εχω αποκτήσει κάποια καινούργια γνώση. Έχει όμως αναπτυχθεί το ενδιαφέρον μου για την δυνητικότητα του διαδικτύου, για το πως αναπαραστήσουμε τον εαυτό μας δικτυακά, για το ποιοι κανόνες ψυχολογίας (κοινωνικοί ή γνωστικοί?) παίζουν ρόλο στις δικτυακές μας διαπραγματευσεις, για το πως μας επηρεάζει μια δυνητική κοινότητα παραπάνω απο μια πραγματική...και αλλα πολλα ερωτήματα. Ολο ερωτήματα και σκεψεις. Ο τρόπος του μαθηματος μου θυμίζει πιο πολυ λογοτεχνία παρά μάθημα στην δυνητικότητα του διαδικτύου...και ισως για αυτο να αρεσει πολυ σε κάποιους γιατι ποτε δεν ειχαν την ευκαιρία να γράψουν δημιουργικά και ελευθερα (που να ενθαρρύνονται και επιβραβευονται για αυτο). Και μου κανει εντύπωση οτι αυτο που κάναμε στην λογοτεχνία 1 λυκειου στην αμερικη, το κανουμε τωρα στο μπλογκ. Δεν μπορω παρα να νιώθω οτι ειναι μια εφηβική φάση, και οπως συνέβαινε και στο σχολείο...οπου ολα τα μαθηματα ηταν απαιτητικά, ζητουσαν παπαγαλια, ακρίβεια, αναντίρρητη απομνημόνευση και μετα ηταν αυτο το ενα μαθημα λογοτεχνίας οπου μας αφηνε να γράφουμε ελευθερα για οτι μας κατεβαινε στον νου. Μας ελεγε να ειμαστε ανοιχτομυαλοι και οτι χρειάζεται να ειμαστε δημιουργικοί στην ζωη, ενω ολα τα υπόλοιπα μαθηματα κατέρριπταν αυτή την ιδεολογια...και δεν βοηθούσε καθολου το γεγονος οτι η δασκαλα μου εκανε την εντύπωση οτι ειναι μια αλλοπαρμένη χιπισσα, πολυ γλυκια ομως που την αγαπώ. Ακουσα επίσης να λενε οτι ηταν βιωματικός τροπος μαθησης, πολυ δυσκολος που χρειάζεται προσπάθεια και επιμονή και δεν ξέρω τι...Πραγματικα χωρις να θελω να προσβάλλω και δεν νομιζω να ειμαι ο μονος με αυτη την αποψη, αλλα το να κάθομαι στον υπολογιστη μια μερα την εβδομάδα και να γραφω την άποψη μου για κάτι δεν το θεωρω κανενα δυσκολο αθλο. Αλλα οχι μονο αυτο, ολο το μαθημα μου φαίνεται τοσο αραιό, θεωρητικό, δυνητικό θα ελεγα..."what if..., it could..., think about that..., it might be...". Οσο για το τεχνημα...powerpoint και prezi φτιάχνω απο το δημοτικο, μερικες εικονες συνοδευμένες απο απόψεις/σκεψεις μου το θεωρω πιο πολυ παιχνιδι παρα βιωματικη και απαιτητικη εργασία. Μπλογκ εχει καθε έφηβος στην Αμερική, μιλαμε για απιστευτα δομισμενα μπλογκ με παρα πολλες φωτογραφιες, σκεψεις και υλικο που να του αρεσει και που τον προσδιορίζει. Οποτε δυσκολα το θεωρω κατι καινοτόμο, πιο πολυ ως κατι που ανακαλύφθηκε πολυ αργα. Αντιθετως με αλλα μαθηματα πασχιζω τοσο πολυ και προσπαθώ διαβάζοντας βδομάδες ολόκληρες, και μαθαίνω αυτο που με σοκαρει και με ενδιαφερει, αλλα αυτο που με ενδιαφερει ειναι η ψυχολογια του ανθρωπου, οι αιτιοκρατικες, τεκμηριωμενες θεωριες αλλα και οι πιθανες θεωριες πού φενεται να ταιριάζουν πλήρως σε αυτο που περιγράφουν...οποτε μαθαινω και στα υπολοιπα μαθηματα μια χαρα. Ο τροπος παραδοσης ειναι διαλεκτικος απο την μερια του καθηγητη, ενω στην δικια μας περισταση ειναι λες και το μαθημα ειναι μια υποσταση απο μονο του, και οι μαθητες και οι καθηγητες δουλεουν μαζι για να το προσεγγισουν...αυτο μου γεννα μια αβεβαιοτητα, μου ερχεται να πω "αμα ο καθηγητης ειναι σαν και εμας τοτε καηκαμε γιατι εγω ηρθα εδω να μαθω οχι να δειξω". Και επαναλαμβάνω, πραγματικά δεν θελω να σας πληγώσω, ισως δεν εχω καταλαβει εγω πλήρως καποια πραγματα.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorΓιωργος Δελημητρος Archives |